Welkom bij de tweede Bergamo foodie road trip in de provincie Bergamo in samenwerking met Hertz! Tot dusver hebben wij met onze schitterende Fiat 500 van Milaan naar de top van de Val Brembana gereden en heerlijk gegeten onderweg. Wij hebben u ook al verteld over Moscato di Scanzo, een unique ‘meditatiewijn’ en vandaag nemen wij u mee voor de lunch in een berghut wat makkelijk te bereiken ismet onze kleine Fiat!

Als levenslange genieter van wandelen, ben ik door verschillende bergdorpjes in de Italiaanse Alpen gekomen. Sommige verlaten met huizen en gebouwen die langzaam verdwijnen in het geheel. Maar er zijn nog veel mensen die er tijdelijk wonen als vakantiebestemming wat meestal is beheerd door een handvol echte bewoners. Terwijl we met onze Fiat 500 over de SS 470 rijden langs de Val Brembana, zien we wat van deze dorpjes die tegen de bergwanden aan liggen de rotsen en de lucht.

Cespedosia is er één van. Ga van de SS470 af en het is moeilijk te zien omdat het niet staat aangegeven omdat de dorpelingen dat graag geheim houden. Na de afslag rijdt u 6 km door en dan gaat u er weer op, dan op een smalle weg met gaten door de bergen, langs een marmeren beeld, door een bos en dan bent u bij het dorp – veel huisjes, half bewoond, rond een kerk gebouws an omgeven door bergen zover als we kunnen zien.

Onze bestemming voor vandaag was Rifugio Cespedosio. De Italiaanse term ‘rifugio’ staat voor berghutten, een plaats waar mensen de bergen kunnen verkennen en voedsel vinden die dat daar dan ’s avonds opeten. De meeste ‘rifugi’ kunnen alleen lopend gezien worden maar Rifugio Cespedosoio kan ook met de auto bereikt worden. Ik vind dat een Fiat 500 perfect is hiervoor omdat ie mooi klein is en makkelijk de bergen opdraait.

‘Welkom bij Cespe!’, verwelkomt de ‘rifugista’ ons warm zodra we binnenkomen. Ik heb al een aantal rifugi gezien en weet dat het ontmoeten van de ‘rifugista’ zeer speciaal is. Meestal zijn dit de mensen die daar al woonden of mensen die van bergen houden die daar zijn gaan wonen om geluk te zoeken.

Piero behoort bij deze categoriën – zijn familie was oorspronkelijk van Cespedosio maar is verhuisd. Vijftig jaar later kwam Piero terug zijn droom achterna om een rifugio te runnen en in de bergen te wonen, dezelfde bergen waar zijn vader was geboren en waar hij als kind al zijn vakanties doorbracht.

‘Ik heb mijn huis in de vallei achtergelaten, maar ben naar mijn andere huis in de bergen gegaan,’ legt Piero uit.

De refugio was vol met lokale bewoners. Naast ons maakten werkers in het huis witte keramische schalen voor het huis, ik dacht dat het voor soep was.

Wijn drinken uit keramische schalen is een hele oude bergtraditie, typisch iets uit Lombardië, en zelfs toen ik er naar vroeg, bleek niemand te weten waar deze traditie vandaan is gekomen.

Wij begonnen aan onze lunch met gedroogd vlees en kaas. ‘Ik heb dit gemaakt en dit’, zegt Piero, die naar dunne plakjes pancetta en salami met peperkorrels wijst. Elk plakje vlees wat absoluut fantastisch.

Er is geen standaard menu in Rifugio Cespedosio, elke dag kookt Piero wat er is en er zijn altijd drie soorten pastagerechten en drie of vier hoofdgerechten waaruit u kan kiezen. ‘U moet mijn beroemde casoncelli proberen!’, zegt hij, en geeft ons twee schalen met ravioli die gevouwen zijn als snoepjes, met gebruinde boter en een beetje knapperige salie boven op. ‘Wij maken die met de hand, ik, mijn moeder, mijn vader, mijn vrouw, mijn dochters…. Iedereen helpt.’ Ik ben een gek op casoncelli en ik heb het al vaker gehad, ik kan u zeggen dat deze van Piero zeker de beste zijn – sterke smaak van de salami was zo mooi in balans door de zoetheid van de gebruinde boter. Ik had het bord in twee minuten leeg.

Piero serveerde nog een tweede pastagerecht, huisgemaakt ‘maccheroncini in salmi’ – een saus die gemaakt is van wild en rode wijn, maar wij hadden de rund versie. Toen ik Piero vertelde hoe lekker het was, zei hij ‘Maar natuurlijk! Dit is mijn Fiorella!’. Piero heeft twee koeien tegelijk om voor voldoende vlees te zorgen voor zijn familie en de gasten van Rifugio Cespedosio.

Toen wij in onze vertrouwde Fiat terug reden, kon ik nog een gebed horen uit de kleine kerk ernaast. Twee kinderen duwden balen hooi de heuvel op terwijl een ezeltje en een geit daar stond te grazen. Ik vroeg Piero of de kinderen altijd in ‘Cespe’ woonden. ‘Nee’ zei hij, ‘Maar ze vinden het hier geweldig. Misschien dat ze ooit mijn voetstappen volgen, wie weet, en komen ze ook terug.’